Precies in de ultieme oase van parodie, de arena van de pastiche, won het lied dat in zijn puurheid streefde naar oprechtheid, van een artiest met een “S.O.S. Refugees” t-shirt en een afkeer van het spektakel, tegen de achtergrond van een subliem woud. Een overwinning van de authenticiteit, van het activistische, van het neo-romantische; van de hoop ondanks; van het metamodernisme. Toch?
“To pursue a horizon that is forever receding” (2019)
Text shortlisted for the essay competition of Het Zoekend Hert, rekto:verso, and Historische Uitgeverij (NL)
Read more here.
